Ερμηνεύοντας την Παραβολή του Ασώτου Υιού

Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, γνωστή και ως Κυριακή του Ασώτου, μας θυμίζει την Ευαγγελική Περικοπή του Ασώτου Υιού ή αλλιώς του Ευσπλαχνικού Πατέρα. 

Η παραβολή του Ασώτου αναφέρεται στον μικρότερο από δυο αδελφούς, που ζήτησε από τον πατέρα του το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογούσε και έφυγε, για να κάνει μία άλλη ζωή.

Ο πατέρας της Παραβολής σέβεται την απόφαση του παιδιού του και, όσο κι αν πονά που φεύγει ο γιος του, δέχεται το γεγονός με αγάπη. 

Ο γιος, όμως, δεν εκτιμά αυτή την αγάπη του πατέρα του. Παίρνει την περιουσία, που δεν δούλεψε, για να την αποκτήσει, και την σκορπά αλόγιστα σε μια ζωή άσωτη, επικίνδυνη και αμαρτωλή με αποτέλεσμα να την ξοδέψει όλη και να καταντήσει, από πρίγκιπας που ήταν δίπλα στον πατέρα του, να βόσκει γουρούνια και να αναγκάζεται μάλιστα λόγω της φτώχειας του να τρώει από την τροφή τους, για να ζήσει.

Κατάλαβε τότε το λάθος που έκανε και πήρε την απόφαση να επιστρέψει μετανοημένος στον πατέρα του, ελπίζοντας να του δώσει μια θέση ανάμεσα στους δούλους του. 

Όταν ο άσωτος υιός μετανόησε για τα λάθη του, έτρεξε προς τον πατέρα. Και ο πατέρας τον αγκαλιάζει και τον φιλεί. Δεν είχε τελειώσει ακόμη ο υιός την εξομολόγησή του, δεν είχε εκφράσει ακόμη την επιθυμία του να τον δεχθεί ο πατέρας του σαν δούλο, και ο πατέρας λέει στους υπηρέτες του: «Φέρετε την στολή την πρώτη και ενδύσατε και δώστε δακτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια του και αφού φέρετε τον μόσχο τον σιτευτό, σφάξτε τον για να φάγωμεν και ευφρανθώμεν». Σε ποιον ο Κύριος λέει να ευφρανθώμεν; Στους Αγγέλους! Τι χαρά γίνεται στον ουρανό, όταν ένας άνθρωπος μετανοεί και εξομολογείται!

Όταν επέστρεψε ο μεγαλύτερος γιος στο σπίτι και έμαθε για τη γιορτή, δυσανασχέτησε που ο πατέρας του δέχτηκε με τέτοιο τρόπο τον αμαρτωλό και άσωτο υιό. Και ο πατέρας τού απαντά ότι ήταν επιβεβλημένη η χαρά και όχι η επίπληξη ή η τιμωρία, γιατί ο μικρότερος υιός ήταν νεκρός και αναστήθηκε, ήταν χαμένος και βρέθηκε.

Το βαθύτερο νόημα της Παραβολής περιέχει τέσσερα σημαντικά σημεία. 

• Πρώτον, η απελπιστική κατάσταση, στην οποία φθάνει ο αμαρτωλός.
• Δεύτερον, η ανάγκη της μετάνοιας και τα σωτήρια αποτελέσματά της.
• Τρίτον, το μέγεθος της Θείας Ευσπλαχνίας, στην οποία μπορούν να στηρίζονται και οι πλέον αμαρτωλοί, ώστε να μη φθάνουν ποτέ στην απελπισία (ο Ίδιος ο Χριστός μάς είπε ότι ήρθε, για να σώσει τους αμαρτωλούς και όχι τους δίκαιους). Κανένα αμάρτημα, όσο μεγάλο κι αν θεωρείται, δεν μπορεί να υπερνικήσει τη φιλάνθρωπη γνώμη του Θεού. Ο Θεός όλα μας τα συγχωρεί, αρκεί να μετανοούμε πραγματικά και να τα εξομολογούμαστε με ειλικρίνεια.
• Τέταρτον, το να μη νομίζουμε ότι όλα τα κάνουμε καλά και εφησυχαζόμαστε, όπως θεωρούσε για τον εαυτό του ο μεγαλύτερος γιος. Ό,τι καλό κάνουμε το κάνουμε με τη βοήθεια του Θεού και ποτέ μόνοι μας...

Με την Παραβολή αυτή ο Χριστός μάς δείχνει, αλλά και μας υπενθυμίζει τη μεγάλη σημασία της μετανοίας και της συγγνώμης. Μας υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει αμαρτία που μπορεί να υπερβεί την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του Θεού. 

Η σημερινή Παραβολή αποτελεί ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Και μόνη αυτή είναι ικανή να μας οδηγήσει στη σωτηρία. Ο Χριστός με αυτήν την Παραβολή μάς έμαθε ότι δεν πλασθήκαμε για τη ζωή της αμαρτίας. Ότι, εάν βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση της πτώσεως και της αμαρτίας, ευθυνόμαστε εμείς. Ότι, αν και είμαστε αμαρτωλοί, δεν χάσαμε την ελπίδα να σωθούμε και να πάμε στον Παράδεισο. Ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας γεμάτος φιλευσπλαχνία και στοργή. Ότι μπορούμε να απολαύσουμε το έλεος του Θεού Πατέρα υπό μία και μόνο προϋπόθεση: την ΜΕΤΑΝΟΙΑ μας.

Βασισμένο στην πηγή: Κυριακή του Ασώτου: Ποια η σημασία της σημερινή παραβολής – Ένα ολόκληρο Ευαγγέλιο…

Εστιάζοντας στη συμπεριφορά του μεγαλύτερου υιού

Δυστυχώς, ο μεγαλύτερος υιός έδειξε εγωϊστική συμπεριφορά θυμίζοντας τους Φαρισαίους (είπαμε στο προηγούμενο μάθημα ότι η λέξη Φαρισαίος έφτασε να σημαίνει υποκριτής). ¨Έπεσε μάλιστα σε πολλά σφάλματα:

α. Καυχήθηκε για τις αρετές του, την πιστότητά του, την υπακοή του.

β. Παραπονέθηκε στον Πατέρα του, γιατί ποτέ δεν του έδωσε έστω ένα κατσίκι να γλεντήσει με τους φίλους του.

γ. Αρνήθηκε να μπει στο σπίτι του και να συνεορτάσει με την οικογένειά του.

δ. Αρνήθηκε να πει «ο αδελφός μου...», αλλά είπε «ὁ υἱός σου οὗτος», δηλαδή αυτός ο γιος σου.

ε. Μεγάλωσε τα αμαρτήματα του αδελφού του λέγοντας: «ὁ καταφαγῶν σου τόν βίον...» (αυτός που έφαγε την περιουσία σου...). Είναι γεγονός ότι ο αδελφός του κατασπατάλησε το μερίδιο που του αναλογούσε (περίπου το 1/3 της συνολικής περιουσίας), αλλά όχι όλη την περιουσία του πατέρα. Επομένως, λέει ψέματα εν μέρει.

στ. Ζηλεύει και φθονεί τον αδελφό του για την αγάπη που του έδειξε ο πατέρας.

Πηγή: Ερμηνεία της παραβολής του Ασώτου

Τι είναι τα ξυλοκέρατα της Παραβολής;

Τα ξυλοκέρατα ή χαρούπια είναι οι καρποί ενός δένδρου, που ονομάζεται χαρουπιά. Η χαρουπιά συναντάται στις χώρες της Μεσογείου.

Το όνομά τους προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη κεράτιον (=χαρούπι), από την οποία προέρχεται και η λέξη καράτι, γιατί το βάρος του σπόρου των χαρουπιών ορίστηκε ως η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για χρυσό και πολύτιμους λίθους.

Τα ξυλοκέρατα είναι μακρόστενα με πολλά σκληρά σπόρια στο εσωτερικό τους. Έχουν χρώμα πράσινο, όταν είναι άγουρα, ενώ, όταν ωριμάσουν, γίνονται σκούρα καφέ και σκληραίνουν πολύ, σαν ξύλα (γι' αυτό και λέγονται ξυλοκέρατα). 

Έχουν αρχικά γλυκιά γεύση, όταν τα τρώει κανείς, ενώ στη συνέχεια στιφή. 

Από το χαρούπι παράγεται το χαρουπάλευρο και το χαρουπόμελο, που έχουν μεγάλη θρεπτική αξία.

Επίσης, τα χαρούπια χρησιμοποιούνται σαν ζωοτροφή και στην παρασκευή οινοπνευματωδών ποτών. Από τα σπόρια τους εξάγεται μία κολλώδης ουσία χρήσιμη στη χαρτοβιομηχανία και τη βιομηχανία τροφίμων.

Σχετικά με το πατρικό δαχτυλίδι της Παραβολής

Τα παλιά χρόνια υπήρχε η συνήθεια κάθε οικογένεια να διαθέτει ένα σύμβολο, ένα σημάδι που να την χαρακτηρίζει ή να την κάνει αναγνωρίσιμη. Χρησιμοποιούνταν επίσης και σαν σφραγίδα, για να δηλώνει την ιδιοκτησία της οικογένειας ή να επικυρώνει διάφορα έγγραφα και επιστολές.

Το σύμβολο αυτό ήταν συνήθως χαραγμένο πάνω σε δαχτυλίδι, το οποίο φορούσαν τα μέλη της οικογένειας (συνήθως ο πατέρας και οι γιοι), ώστε να ξεχωρίζουν από τις άλλες οικογένειες.

Σε άλλες περιπτώσεις το φορούσε μόνο ο πατέρας, ο οποίος σε βαθιά γεράματα το παρέδιδε στον μεγαλύτερο γιο μαζί με την αρχηγία της οικογένειας και τη διαχείριση της οικογενειακής περιουσίας.

Πηγή: Υλικό από σειρά κατηχητικών βοηθημάτων Ιεράς Μητρόπολης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας