Εσπερινός της Συγχωρήσεως

Την Κυριακή της Τυρινής θυμόμαστε την έξοδο των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο ως συνέπεια της ανυπακοής τους. Ο Αδάμ στέκεται απέναντι του Παραδείσου θρηνώντας για το τι είχε και τι έχασε. Ο Νέος Αδάμ, ο Χριστός, με την υπακοή Του μας αξιώνει να βρεθούμε μέσα στον Παράδεισο. Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα υπάρχουν τρεις δεσπόζουσες έννοιες ενός γνήσιου πνευματικού αγώνα: 

• η συγχωρητικότητα προς τους άλλους ανθρώπους, 

• η αληθινή νηστεία (σωματική, κυρίως δε πνευματική) και 

• ο επουράνιος πλούτος.

Το απόγευμα της Κυριακής της Τυρινής ψάλλεται στους ναούς μας ο Εσπερινός της Συγγνώμης. Ουσιαστικά, με την ακολουθία αυτή μπαίνουμε στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είναι η επίσημη είσοδος στην χαρμολύπη, όπου θλίψη και πένθος για τα προσωπικά μας ανομήματα συναντούν την χαρά της μετάνοιας και την ευφροσύνη της συγχώρησης από το Θεό.

Μετά την Είσοδο, αλλάζει το σκηνικό του ναού. Τα άμφια του Ιερέα, η στολή της Αγίας Τραπέζης, όλα θα είναι σε πένθιμο χρώμα όλες τις ημέρες της Σαρακοστής, μέχρι το απόγευμα της Μ. Παρασκευής.

Μόνο αυτός από τους Κατανυκτικούς, λέγεται Εσπερινός Συγγνώμης, διότι στο τέλος της ακολουθίας κάθε πιστός ασπάζεται το Ευαγγέλιο ζητώντας συγγνώμη από τον Ιερέα και στη συνέχεια από τους υπόλοιπους αδελφούς. Για να έλθει η θεϊκή συγχώρηση χρειάζεται και ο άνθρωπος να συγχωρήσει τον συνάνθρωπό του. Χωρίς αγάπη και συγχωρητικότητα καμία αρετή δεν ευδοκιμεί στην ψυχή. Είναι μάταιος κόπος. «Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μ' αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού». (π. Αλεξάνδρου Σμέμαν "Μεγάλη Σαρακοστή: πορεία προς το Πάσχα")