Η Δίκη του Χριστού

Τον πιάσανε, λοιπόν, τον Κύριο! Νύχτα στη γη και νύχτα στις καρδιές. Αναρριγάει το Σύμπαν. Πώς γίνεται να δικαστεί από το πλάσμα Του ο Θεός; Το φως να φυλακίζεται, ξανάδες;
 Όλοι, χιλίαρχοι, στρατιώτες μπαίνουν μέσα στο μέγαρο. Εκεί τους καρτερούν ο Αρχιερέας και οι μεγάλες κεφαλές, οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι. Μόνος ο Κύριος.
 Οι μαθητές φοβήθηκαν και σκόρπισαν, ίδια πουλιά στην καταιγίδα. Μονάχα ο Πέτρος κρυμμένος στις σκιές ακολουθεί από μακριά, να δει τι θ' απογίνει. Μες στην αυλή κατάφερε κάποια στιγμή να μπει, εκεί που οι υπηρέτες ανάψανε φωτιά να ζεσταθούν, γιατί ψυχρή ήταν η νύχτα. Και η δίκη αρχίζει· οι ψευδομάρτυρες σωρό. Ψεγάδι, όμως, στον Χριστό δε βρίσκουν. Πώς τώρα πια θα Τον σκοτώσουν; Ποια θα βρούνε αφορμή που θα δικαιολογεί το θάνατό Του;

 Και κείνη τη στιγμή δυο μάρτυρες παρουσιάζονται και λεν: 

    – Αυτός είναι που είπε πως μπορεί σε τρεις ημέρες τον Ναό να τον γκρεμίσει και σε τρεις μέρες πάλι να τον χτίσει. 

Τότε πετάγεται ορθός ο αρχιερέας και ρωτά:

 – Δεν απαντάς σε όλα αυτά; Σ' αυτές τις κατηγόριες, δε μιλάς;

 Μα ο Χριστός αμίλητος. Και τότε τον ξαναρωτά ο Καϊάφας:

 – Στ' όνομα του Θεού, του ζωντανού Θεού, σε ορκίζω εδώ να πεις αν είσαι Συ, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού.

 Ο Ιησούς απάντησε:

 – Εσύ μονάχος σου το είπες. Και είναι ώρα να σας πω ακόμα, πως από τώρα και μετά θα δείτε τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται στα σύννεφα του ουρανού απάνω και να κάθεται στα δεξιά του Δυνατού Θεού.

 Κανείς δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο Κύριος. Κι εκείνο που ήθελε να πει ήτανε πως: Δεν είμαι μοναχά Θεός, όπως το είπες. Αυτόν που τώρα άνθρωπο τον βλέπετε, να το θυμάστε, πως δοξασμένο θα Τον ξαναδείτε. Θα Τον δείτε στα δεξιά του Υψίστου καθισμένο και δοξασμένο να έρχεται στη γη, σε φωτεινή νεφέλη καθισμένος.
 Στα λόγια αυτά, τόσο ταράχτηκε ο Καϊάφας, που με τα χέρια του τα δυο, τα ρούχα του κομμάτιασε, τα ξέσκισε και φώναξε οργισμένα.

 – Έχουμε, άραγε, ανάγκη ακόμα από μάρτυρες; Ετούτη τη βλαστήμια, να, με τα ίδια σας αυτιά ακούσατε. Κι έφτασε η ώρα απόφαση να βγάλετε, τι να Τον κάνουμε Ετούτον τον βλάσφημο! 

 Κι όλοι με μια φωνή συμφώνησαν πως Του αξίζει να πεθάνει. Και μερικοί, το τόλμησαν κι αυτό, αρχίσαν να φτύνουν τον Χριστό, να φτύνουνε το Άγιο Πρόσωπό Του!! Να Τον κτυπούν τολμήσανε! Και μέσα στις φωνές, Τον κοροϊδεύανε:

 – Προφήτεψε, Χριστέ. Έλα, λοιπόν, προφήτεψε και πες μας ποιος σε χτύπησε. Σκέψου, κι οι υπηρέτες τόλμησαν κι αυτοί να Τον χτυπούν και να Τον φτύνουν!!

Ματθ. κστ' 57-73