Μάθημα 3

Ἡ πολυαρχία στὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία

Εἴδομεν ὅτι ἡ Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ἦτο πολύ μεγάλη. Δύσκολον λοιπὸν ἦτο νὰ διοικηθῇ καλὰ καὶ νὰ προστατευθῇ ἀπὸ τὰς ἐπιδρομὰς τῶν βαρβαρικῶν λαῶν, μὲ τοὺς ὁποίους οἱ Ρωμαϊκοί στρατοί διαρκῶς ἐπολέμουν. Ἐκ τῶν βαρβάρων τούτων οἱ πλέον ἐπικίνδυνοι ἦσαν οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Γότθοι εἰς τὴν Δύσιν καὶ οἱ Σλάβοι καὶ οἱ Πέρσαι εἰς τὴν ᾿Ανατολήν. 

Ὁ Αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς ἐσκέφθη νά προσλάβῃ καὶ ἄλλον συναυτοκράτορα και να χωρίση τό Κράτος εἰς δύο. Καὶ αὐτὸς μὲν ἐπῆρε τὸ ᾿Ανατολικὸν τμῆμα, ὁ ἄλλος δὲ τὸ Δυτικόν.

Γρήγορα ὅμως οἱ δύο Αυτοκράτορες ἔγιναν τέσσαρες καὶ μετ' ὀλίγον ἕξ, διότι ὁ στρατὸς ἑκάστης χώρας ἀνεκήρυσσεν αὐτοκράτορα τὸν ἰδικόν του στρατηγόν. Όπως ἦτο ἑπόμενον, οἱ πολλοὶ αὐτοὶ Αὐτοκράτορες ἦλθον εἰς φιλονεικίαν καὶ κατέληξαν εἰς πόλεμον μεταξύ των.

Ένας ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν ὁ Κωνστάντιος ὁ Χλωρός, ποὺ βασίλευε στη Γαλατία. Αὐτοῦ γιὸς ἦταν ὁ Μεγάλος Κωνσταντίνος.

Όταν πέθανε ὁ Κωνστάντιος, ὁ στρατὸς ἀνακήρυξε αὐτοκράτορα το γιό του, τὸν Κωνσταντίνο. Οἱ ἄλλοι ὅμως αὐτοκράτορες, ποὺ ἦταν στα τρία άλλα μέρη τοῦ κράτους, δὲν ἤθελαν ν' ἀναγνωρίσουν τὸν Κωνσταντίνο καὶ ἄρχισε αναμεταξύ τους πόλεμος ἐμφύλιος.