Ο Πύργος της Βαβέλ...

Στὸ προηγούμενο μάθημα μιλήσαμε γιὰ τὸ τέλος τοῦ κατακλυσμοῦ καὶ τὴν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ νὰ μὴν ξανακάνει κατακλυσμό. Ὁ Νῶε πῆρε τριπλῆ εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό:

1. Νὰ πολλαπλασιάσει τοὺς ἀνθρώπους

2. Νὰ εἶναι κυρίαρχοι οἱ ἄνθρωποι πάνω στὰ ζῶα.

3. Νὰ μποροῦν νὰ τρῶνε τὸ κρέας τῶν ζώων, ἀλλὰ χωρὶς νὰ τρῶνε καὶ τὸ αἷμα τους.

Σημαντική πληροφορία!!!

Πρὶν τὴν πτώση τὰ ζῶα ὑπάκουαν ἀπὸ μόνα τους στὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος καὶ ὅλα τὰ ζῶα ἦταν χορτοφάγα. Μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτόπλαστων τὰ ζῶα ὑποτάχθηκαν στὸν ἄνθρωπο μὲ φόβο. Ἡ ἀθωότητα χάθηκε. Ἡ κρεατοφαγία, ἀλλὰ καὶ ἡ βρώση αἵματος (νὰ τρώγεται καὶ τὸ αἷμα τῶν ζώων) ὑπῆρχε πρὶν τὸν κατακλυσμό. Μετὰ τὸν κατακλυσμό, ὁ Θεὸς εὐλόγησε τὴν κρεατοφαγία, ἀλλὰ ὄχι τὴν βρώση αἵματος.

Ἀργότερα ὁ Θεὸς ἔθεσε νέους περιορισμοὺς κρεατοφαγίας στοὺς Ἰσραηλῖτες (καθαρὰ καὶ ἀκάθαρτα ζῶα βάση κανόνων καὶ ὄχι γιατί ὁ Θεὸς δημιούργησε κάτι τὸ ἀκάθαρτο). Οἱ κανόνες γιὰ κρεατοφαγία ἀναιρέθηκαν τελείως στὴν Καινὴ Διαθήκη. Τὸ αἷμα, ὅμως, ἀκόμα ἀπαγορεύεται νὰ τὸ τρῶμε.

Οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε πολλαπλασιάστηκαν κι ἔγιναν ὁλόκληροι λαοὶ στὰ διάφορα μέρη τῆς γῆς. Δυστυχῶς, ὅμως, παρασύρθηκαν καὶ πάλι στὴν ἁμαρτία ξεχνῶντας τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ... Κι αὐτὴ τὴ φορὰ θέλησαν νὰ ἔχουν αὐτὸ ποὺ θέλησαν καὶ ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα. Νὰ γίνουν ἴσοι μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ γίνουν κι ἐκεῖνοι θεοί...

Ἀνάμεσα στά ἄλλα πάθη πού κυρίεψαν τίς ψυχές τους, ἦταν καί ἡ περηφάνια, τό χειρότερο ἀπό ὅλα τά εἴδη τῆς ἁμαρτίας.

Οἱ ἄνθρωποι, τότε, μιλοῦσαν ὅλοι μία γλώσσα. Οι περισσότεροι ἀπό αὐτούς κατοικοῦσαν στη χώρα Σεναάρ. Η περηφάνιά τους, λοιπόν, τούς ἔσπρωξε στήν ἰδέα να χτίσουν ἕναν πύργο τόσο ψηλό, ὥστε ἡ κορυφή του ν᾿ ἀγγίζει τόν οὐρανό. Μ' αὐτό τόν τρόπο θά ἔδειχναν στό Θεό ὅτι δέν Τόν λογάριαζαν.

Καὶ εἶπεν ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον· «ἐμπρός, ἐλᾶτε ὅλοι μαζὶ πρόθυμα καὶ χωρὶς ἀναβολή· ἂς κατακευάσουμε πλιθάρια (τούβλα) καὶ ἂς τὰ ψήσουμε στὴν φωτιά, γιά νὰ γίνουν σκληρὰ καὶ στερεά». Ἔτσι χρησιμοποίησαν γιά τὸ κτίσιμο τοῦ πύργου πλιθάρια ὡς πέτρες· καὶ ὡς λάσπην, γιά νὰ συγκολλῶνται τὰ πλιθάρια, χρησιμοποίησαν ἄσφαλτο (πίσσα).

Κατέβηκε τότε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ δεί τὴν πόλη καὶ τὸν πύργο, ποὺ εἶχαν ἀρχίσει νὰ οἰκοδομοῦν οἱ ἄνθρωποι. 

Βέβαια, ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ κατέβη ἀπὸ κάπου, γιὰ νὰ δεῖ. Ὁ Θεὸς εἶναι πανταχοῦ παρών. Ἡ Ἁγία Γραφὴ χρησιμοποιεῖ αὐτὴν τὴν ἔκφραση (σὰν νὰ ἦταν ἄνθρωπος ὁ Θεός), γιὰ νὰ δείξει ὅτι ὁ Θεός ἔδινε πολὺ προσοχὴ καὶ εἶχε μεγάλη στεναχώρια γιὰ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων.  

Αὐτό ποὺ ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι ἔκανε τόν Κύριο να θυμώσει και νά πεῖ: 

«Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀνόητοι καί ἀσεβεῖς. ῎Αν φτιάξουν ἕναν τέτοιο πύργο, τά μυαλά τους θα πάρουν ἀέρα καί ἡ περηφάνια πού ἔχουν θά τούς ὁδηγήσει στα χειρότερα. Ας συγχύσουμε (μπερδέψουμε) λοιπόν τή γλώσσα τους, ὥστε νά μήν καταλαβαίνουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο».

Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶπε «ἂς συγχύσουμε»! Ἀναφέρεται δηλαδὴ στὴν Ἁγία Τριάδα!

Τι θα έλεγε ο Θεός, αν ήθελε να δείξει ότι είναι μόνο ένα πρόσωπο;

Πραγματικά, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι ἑτοιμάζονταν να φτιάξουν τόν πύργο ἐκεῖνο, ὁ Θεός τούς σύγχυσε τή γλώσσα. ῎Ετσι, τό ἔργο δέν μποροῦσε νά πάει μπροστά. Ό,τι ἔλεγε ὁ ἕνας, δέν τό καταλάβαινε ὁ ἄλλος. Χωρίς λοιπόν νά συνεννοοῦνται, πῶς ἦταν δυνατόν να χτίσουν;

Μὲ τὴν σύγχυση αὐτὴ τῶν γλωσσῶν καὶ τὴν ἀδυναμίαν τους νὰ συνεννοοῦνται μεταξύ τους οἱ ἄνθρωποι, τοὺς ἀνάγκασε ὁ Θεὸς νὰ χωρισθοῦν σέ ὁμάδες, νὰ διασκορπισθοῦν σέ ὅλη τὴν γῆ καὶ νὰ παύσουν πλέον νὰ οἰκοδομοῦν τὴν ὑπερήφανη πόλη καὶ τὸν πύργο τους. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὁμάδες ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἐρχόταν πολὺ ἀργότερα ὁ Χριστός. Τό μέρος ἐκεῖνο, ὅπου θά χτιζόταν ὁ πύργος ὀνομάστηκε Βαβέλ, πού σημαίνει σύγχυση, δηλαδή μπέρδεμα. 

Η τιμωρία αὐτή ἦταν δίκαιη. ῾Ο Θεός θέλησε μ' αυτό τον τρόπο να καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι δέν μποροῦν νά τά βάλουν μαζί Του. ῾Ο Θεός είναι παντοδύναμος. ῾Ο ἄνθρωπος εἶναι ἕνα τίποτα μπροστά Του. Πρέπει λοιπόν νά εἴμαστε ταπεινοί μπροστά στο Θεό.

Φυσικὰ ὁ Θεὸς δὲν φοβόταν νά μὴν ἀνεβοῦν οἱ ἄνθρωποι στὸν οὐρανό. Ὁ Θεὸς γνώριζε ὅτι ἂν δεχόταν αὐτὸ ποὺ ξεκίνησαν νὰ φτιάχνουν, ἀντὶ νὰ γεννήσουν τὸν Μεσσία στὴ γῆ, τὸ μόνο ποὺ θὰ κατάφερναν θὰ ἦταν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὰ ποὺ ἤθελαν νὰ κάνουν καὶ ὄχι μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἀντιθέτως, μιὰ ἀποτυχία τοῦ σχεδίου τούς, θὰ ἔδινε ἕνα μάθημα στὸν λαὸ αὐτό, κάνοντας κάποιους ἀνάμεσά τους νὰ θυμηθοῦν ὅτι ἡ ἀποστολή τους δὲν ἦταν νὰ φτιάχνουν πόλεις καὶ αὐτοκρατορίες, ἀλλὰ νὰ φέρουν στὸν κόσμο τὸν Μεσσία! Πράγματι, ἔτσι καὶ ἔγινε, ὅταν ἀπέτυχαν. Ἀπέμειναν ἄνθρωποι πιστοί, ποὺ ἔμειναν προσηλωμένοι στὸν ἀληθινὸ σκοπὸ τοῦ ἔθνους τους.