Στο πέρασμα των χρόνων...

 Η ιστορία του μικρού Δαβίδ συγκλόνισε τους απλούς ανθρώπους της Γαρδινίτσας. Ήξεραν πως τα σημάδια του Θεού δεν μπορούσαν να τα ερμηνεύσουν, μα καρτερούσαν την ώρα που θα τα φανέρωνε ο Ίδιος ο Θεός.

 Όσο μεγάλωνε ο Δαβίδ, μαζί με αυτόν μεγάλωναν και οι αρετές του. Είχε σεβασμό και αγάπη στους γονείς του και ήτανε πάντα πρόθυμος και υπάκουος στα θελήματα και στις εντολές τους.

 Πολύ συχνά πήγαινε στο μικρό Εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη του Προδρόμου και προσευχότανε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αγρυπνούσε τα βράδια κάνοντας μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Αγίου, ενώ από μικρός τηρούσε όλες τις νηστείες που όριζε η Εκκλησία.

 Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, άρχισε να μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα μέσα από το Ψαλτήρι και τον Απόστολο. Μεγαλώνοντας βοηθούσε πρόθυμα τον πατέρα του στις διάφορες γεωργικές εργασίες δίχως να λογαριάζει τον κόπο και την κούραση. Γρήγορα είδε πως οι σκληρές αγροτικές δουλειές ήταν το τέλειο μέσο για άσκηση και υπακοή. Ο νους του, ήτανε πάντα δοσμένος στην προσευχή. Ακόμη και στον καιρό του θερισμού, ενώ ο πατέρας και οι εργάτες που δούλευαν στο χωράφι τους σταματούσαν το μεσημέρι με την αφόρητη ζέστη, εκείνος δεν αναπαυότανε, μα γονάτιζε κάτω από τον καυτό ήλιο και προσευχότανε.

 Σιγά-σιγά κατάλαβε ο Δαβίδ πως η ψυχή του ποθούσε τον μοναχισμό. Άρχισε τότε το παιδί να προσεύχεται και να παρακαλεί τον Θεό να του στείλει έναν έμπειρο πνευματικό οδηγό, για να τον καθοδηγήσει. Κι ο Θεός, ακούγοντας τις προσευχές του, έστειλε στο δρόμο του τον πατέρα Ακάκιο, έναν ενάρετο Ιερομόναχο. Με τις ευχές των γονέων του ο Δαβίδ ακολούθησε το γέροντα στο μοναστήρι που ήταν ηγούμενος, στην περιοχή της Μαγνησίας.

 Ο γέροντας Ακάκιος βλέποντας την πνευματική πρόοδο και τους ασκητικούς αγώνες του Δαβίδ γρήγορα τον έκειρε μοναχό. Η σύνεση και η σοφία του νεαρού δόκιμου έγιναν η αιτία οι άλλοι μοναχοί στο μοναστήρι να τον αποκαλούν «Δαβίδ ο Γέροντας». Για να μην πέσει όμως ο νέος στην υπερηφάνεια, θέλησε ο γέροντας να του διδάξει και το σπουδαιότερο μάθημα της μοναχικής ζωής, την ταπείνωση, γι' αυτό και τον έστελνε να πουλάει στάχτη στα γύρω χωριά.

 Σ' ένα προσκυνηματικό ταξίδι που έκανε ο γέροντας Ακάκιος πήρε μαζί του και τον Δαβίδ. Σε ένα μοναστήρι στην περιοχή της Όσσας, όπου έμειναν για αρκετό καιρό, ο Όσιος Δαβίδ δέχτηκε το αξίωμα της διακονίας. Επισκέφτηκαν στο ταξίδι εκείνο και το Άγιον Όρος. Στο μυρωμένο Περιβόλι της Παναγιάς περιόδευσαν σε πολλά Μοναστήρια και Σκήτες. Ήλθαν σε επαφή με ενάρετους μοναχούς, με αγιασμένες ψυχές που αγωνίζονταν κάτω από τη σκέπη της Παναγίας. Ο Δαβίδ θαυμάζοντας τη ζωή των αγιορειτών, έμεινε στη Μονή της Αγίας Λαύρας του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη, ενώ ο γέροντάς του, αφού του έδωσε την ευχή του, έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, για να συναντήσει τον Πατριάρχη και να πάρει την ευλογία του.

 Ο Πατριάρχης γνωρίζοντας από κοντά τον γέροντα Ακάκιο είδε να επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες που είχε για την αγία και ενάρετη ζωή του και τον χειροτόνησε Επίσκοπο στη Μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτης. Μόλις ο Δεσπότης εγκαταστάθηκε στη μητρόπολή του κάλεσε αμέσως κοντά του τον Δαβίδ. Τον χειροτόνησε Ιερέα και θέλησε να τον κάνει και Επίσκοπο. Ο ταπεινός Δαβίδ όμως, αρνιόταν επίμονα. Μετά από καινούριες παρακλήσεις του Δεσπότη, του κλήρου και των αρχόντων της περιοχής δέχτηκε να γίνει ηγούμενος της Ιεράς Μονής Θεοτόκου Βαρνάκοβας.

 Ο Άγιος, αυξάνοντας κι άλλο τους κόπους και την άσκηση, θέλησε να γίνει ζωντανό παράδειγμα για τους υποτακτικούς του. Έφτασε σε μέτρα υψηλά και ζούσε ως «επίγειος Άγγελος». Έτσι ακριβώς τον χαρακτήρισε ο σοφός ρήτορας Εμμανουήλ, στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμία, όταν στην διαμονή τους στο μοναστήρι τον είδε, μέσα στο Άγιο Βήμα, να στέκει μετέωρος λουσμένος σε θείο φως.

 Στο μοναστήρι, όμως, της Βαρνάκοβας ο Άγιος δεν έμεινε πολύ. Οι μοναχοί του μοναστηριού ήταν αμελείς και τους άρεσε να ζούνε απρόσεκτα, δίχως να συνετίζονται με τις πνευματικές συμβουλές του γέροντός τους.

 Έτσι ο Άγιος έφυγε από εκεί και με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος πήγε στο βουνό Στείρι που βρίσκεται ανάμεσα στον Παρνασσό και στον Ελικώνα, στην περιοχή Δομβού. Εκεί συνέχισε τους ασκητικούς του αγώνες έχοντας ως συνασκητή τον πατέρα Σεραφείμ που ήταν και πνευματικό του παιδί.

 Ο μισόκαλος, όμως, διάβολος άδραξε την ευκαιρία που παρουσιάστηκε, για να χτυπήσει για μια φορά ακόμη τον Όσιο. Στην γειτονική πόλη της Λιβαδειάς ζούσε ένας τούρκος άρχοντας που είχε στο σπίτι του για δούλους μικρά παιδιά. Εκείνα βρήκανε κάποτε την ευκαιρία και φύγανε κρυφά από το σπίτι του άρχοντα. Έψαξε θυμωμένος τον τόπο όλο ο τούρκος, για να τα βρει, μα τα παιδιά γίνηκαν άφαντα. Κάποιοι τότε του είπανε ότι τα παιδιά τα βοήθησε να φύγουν ο καλόγερος που ασκητεύει στη Δομβού. Ο άρχοντας κατήγγειλε το γεγονός στον τούρκο διοικητή της περιοχής. Αμέσως ο διοικητής έστειλε τους υπηρέτες του κι έπιασαν τον Άγιο, τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν σκληρά. Ο Άγιος Δαβίδ υπέμενε καρτερικά τα σκληρά βασανιστήρια και πίστεψε πως το μαρτυρικό τέλος ήταν κοντά. Ο Θεός, όμως, φώτισε κάποιους Χριστιανούς να δώσουν χρήματα στον διοικητή και εκείνος τον ελευθέρωσε.

 Μετά από αυτά ο Άγιος δεν θα μπορούσε να εξακολουθεί να μένει στην ίδια περιοχή. Έτσι γυρεύοντας τόπο, για να μονάσει, πέρασε απέναντι στην Εύβοια. Κοντά στο χωριό Ροβιές υπήρχε ένα ερημοκλήσι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Με τη βοήθεια των ντόπιων ο Άγιος Δαβίδ έχτισε ξανά το Εκκλησάκι και λίγα κελιά για τη μικρή αδελφότητα που γρήγορα σχηματίστηκε.

 Ο Όσιος Δαβίδ έζησε εκεί τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του κι έφυγε για τον ουρανό σε βαθιά γεράματα. Το τίμιο λείψανό του είναι στο μοναστήρι του μέχρι και σήμερα κάνοντας αναρίθμητα θαύματα.

Στο μοναστήρι αυτό, πολύ αργότερα, ασκήτευσε και ο Άγιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.

Ας έχουμε την ευχή τους!

Λεξιλόγιο Μαθήματος:

αγρυπνούσε, Ψαλτήρι, άσκηση, υπακοή, ηγούμενος, σύνεση, υπερηφάνεια, ενάρετους, χειροτόνησε, μητρόπολη