Στο πέρασμα των χρόνων

Δραστηριότητα:

Καθώς θα κάνουμε ανάγνωση το κείμενο, εντοπίστε πού υπάρχει ευθύς και πού πλάγιος λόγος.

Ο πατήρ Ιάκωβος γεννήθηκε στο Λιβίσι της Μικράς Ασίας στις 5 Νοεμβρίου του 1920. Η μητέρα του, Θεοδώρα, ήταν από το Λιβίσι, ενώ ο πατέρας του, Σταύρος, από τη Ρόδο. Με τη Μικρασιατική καταστροφή ο μικρός Ιάκωβος ήρθε δυο χρονών προσφυγάκι στην Ελλάδα. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στο χωριό Φαράκλα της Βορείου Ευβοίας.
 Τελείωσε το δημοτικό σχολείο το 1933 και, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο γυμνάσιο, έπρεπε να πάει στη Χαλκίδα. Η φτωχή, όμως, οικογένειά του δεν θα μπορούσε ν' ανταποκριθεί στα έξοδα των σπουδών. Έτσι το παιδί άρχισε να δουλεύει κοντά στον πατέρα του χτίστης και να μαθαίνει σιγά-σιγά την τέχνη.
 Όταν ο πατήρ Ιάκωβος τέλειωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και σαν πάντρεψε και την μικρότερη αδερφή του, μιας και οι δυο γονείς του είχανε φύγει για τον ουρανό, άρχισε να σκέπτεται ποιος θα ήταν ο καλύτερος τόπος να μονάσει. Επειδή του άρεσε η ερημική ζωή, αποφάσισε να πάει στους Αγίους Τόπους, εκεί όπου είχε αγιάσει και κάποιος πρόγονός του.
 Πριν ξεκινήσει όμως, θεώρησε απαραίτητο να ζητήσει την ευλογία και τη βοήθεια του Οσίου Δαβίδ, που το μοναστήρι του ήταν κοντά στο χωριό του.

Ξεκίνησε πολύ πρωί από το χωριό του για το προσκύνημα. Δρόμοι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Έτσι, μέσα από τα βουνά και τα λαγκάδια κι ακολουθώντας μικρά μονοπάτια έφθασε στην Ιερά Μονή του Γέροντα λίγο πριν από το μεσημέρι.

Ο γέροντας Νικόδημος γρήγορα κατάλαβε πως με τον νέο δόκιμο το μοναστήρι θα έπαιρνε πνοή και σύντομα θα ξαναγεννιόταν. Γι' αυτό δεν άργησε να τον κάνει μοναχό αναθέτοντάς του και όλες τις ευθύνες του μοναστηριού.
 Μεγάλες, όμως, δυσκολίες δημιούργησε στον Ιάκωβο η απουσία του Αρχιμανδρίτη. Για να πάρει την ευχή του για οτιδήποτε χρειαζόταν η Μονή και ο ίδιος προσωπικά, κατέβαινε μετά από πολύωρες πορείες, τεσσάρων και πέντε ωρών, στο χωριό Λίμνη.
 Με σκληρή προσωπική εργασία και χωρίς καμιά βοήθεια από τους άλλους μοναχούς, μιας και ήταν άνθρωποι ηλικιωμένοι και φιλάσθενοι, ο πατήρ Ιάκωβος έφτιαξε τα ερειπωμένα κελιά. Διόρθωσε τις σκεπές, έβαλε κηπευτικά για τις ανάγκες των πατέρων και για ελεημοσύνη. 

   Ο γέροντας Νικόδημος γρήγορα μίλησε στον Μητροπολίτη Χαλκίδος Γρηγόριο για τον νέο μοναχό κι εκείνος τον χειροτόνησε Ιερέα.

– Όταν πήγα στο μοναστήρι, λόγω παλαιοτέρας πυρκαγιάς τα γύρω βουνά ήταν γυμνά και μόνο λίγα πεύκα και έλατα που σώθηκαν από την πυρκαγιά, υπήρχαν πολύ αραιά. Καθώς λοιπόν πήγαινα στις διάφορες διακονίες, είχα στην τσέπη μου σπόρους από τα κουκουνάρια των πεύκων και τους έσπερνα σ' όλη τη γύρω περιοχή.
 Εκείνο λοιπόν το υπέροχο, πυκνόφυτο δάσος, που αγκαλιάζει σήμερα το μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ, μα και που στολίζει όλα τα γύρω βουνά, το φύτεψε με τους σπόρους που έσπερνε ο Άγιος Ιάκωβος. Έτσι κι εσείς σαν προσκυνητές, όταν το αντικρίζετε, να θυμάστε πως ο Άγιος με το χέρι του και την προσευχή του το έχει φυτέψει.
 Στις αμέτρητες δυσκολίες, που αντιμετώπισε ο πατήρ-Ιάκωβος στα χρόνια που θ' ακολουθούσαν και στην προσπάθειά του να αναστηλώσει το μοναστήρι, είχε βοηθό και προστάτη πάντα δίπλα του τον αγαπημένο του Άγιο, τον Άγιο Δαβίδ. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είχε πάρει τώρα ο Άγιος στην ζωή του πατρός Ιακώβου τη θέση της Αγίας Παρασκευής των παιδικών του χρόνων. Η παρουσία του Αγίου στο μοναστήρι ήτανε ολοζώντανη και η σχέση του με τον Γέροντα Ιάκωβο συγκλονιστική.