Μάθημα 9

Τελώνης και Φαρισαίος

Ο Κύριος, που αγαπά τους ταπεινούς, είπε μια μέρα μια ιστορία απλή, μια παραβολή. Για έναν Φαρισαίο, είπε, που πήγε να προσευχηθεί μες στον Ναό. Μα στον Ναό την ίδια τη στιγμή μπήκε και ο Τελώνης, που ήτανε καταχραστής. Δουλειά του ήταν να εισπράττει τους φόρους για τον βασιλιά. Καλή δουλειά, μα τούτος δεν την έκανε σωστά. Φόρους διπλούς – τριπλούς πλήρωνε ο λαός κι αυτός τα πιο πολλά τα έκανε δικά του.

 Ο Φαρισαίος πίστευε πως ήτανε ο πιο καλός κι ο πιο σπουδαίος άνθρωπος στη γη κι είχε μια περηφάνεια φοβερή. Στάθηκε, λοιπόν, εκεί που όλοι μπορούσαν να τον δουν. Σήκωσε το κεφάλι του ψηλά και με φωνή, όσο γινότανε πιο δυνατή, για ν' ακουστεί απ' όλους, άρχισε να προσεύχεται:

 – Σ' ευχαριστώ, Θεέ μου, γιατί δεν είμαι σαν τους άλλους τους ανθρώπους. Αυτοί κοιτάνε πώς θ' αρπάξουνε από τους άλλους κι δεν τους νοιάζει αν είναι άδικο αυτό που κάνουν. Και τη γυναίκα που παντρεύτηκαν ούτε αυτή τη σέβονται. Μα εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς. Και ούτε του Τελώνη μοιάζω του αμαρτωλού που ήρθε τάχα εδώ, για να προσευχηθεί. Εγώ, το ξέρεις, νηστεύω δυο φορές την εβδομάδα και τους φτωχούς τους σκέφτομαι κι αυτούς. Τους δίνω από τα κέρδη μου, όπως ο νόμος ο δικός Σου ορίζει. Εννιά εγώ, το ένα αυτοί.

 Ενώ ο Φαρισαίος έλεγε τούτες τις παχιές κουβέντες, ο αμαρτωλός Τελώνης σε μια γωνιά κρυμμένος χτυπιόταν και δερνότανε. Τα μάτια του στον ουρανό δεν είχε τόλμη να σηκώσει. Μονάχα ψέλλιζε.

 – Συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Συγχώρεσέ με, Θεέ μου.

 Κι όλοι όσοι είχαν ανοιχτά αυτιά κι ακούγανε την παραβολή αυτή κατάλαβαν πως συγχωρεμένος και δικαιωμένος από τον Θεό ήταν ο Τελώνης ο αμαρτωλός κι όχι ο περήφανος και καυχησιάρης Φαρισαίος. Διότι όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί από τον Θεό και θα κατακριθεί. Αντίθετα, όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί και θα τιμηθεί από τον Θεό.

(Λουκ. ιη', 9-14)