Τέσσερις φίλοι και ο παραλυτικός

 Στην Καπερναούμ κηρύττει ο Χριστός μας. Και τόσος κόσμος μαζεύτηκε, ώστε να γεμίσει το σπίτι και να μην υπάρχει χώρος πλέον ούτε δίπλα στη θύρα.

    Έρχονται τότε τέσσερα νεαρά παιδιά, τα οποία κουβαλούν στους ώμους έναν παράλυτο επάνω στο κρεβάτι του. Έναν παράλυτο που μόνο τα μάτια του, καθώς κοιτούν, σου δείχνουν πως είναι ζωντανός.

 Από τη μια τον κλαίει η καρδιά σου. Από την άλλη πώς να μη χαρείς αυτούς τους τέσσερις φίλους του; Σκέψου πόση θυσία, τόση αγάπη! Βλέπουν τον κόσμο, κοντοστέκονται...

 – Αχ, να περάσουμε, παρακαλούν οι φίλοι. 

Μα οι άνθρωποι, ασάλευτο βουνό μπροστά τους.

 – Δε γίνεται να πάτε πιο κοντά, λένε σκληρά!

 Κι ο παραλυτικός που είχε ακούσει για τα θαύματα που έκανε ο Κύριος, δάκρυσε. Κάθε ελπίδα γιατρειάς έχει χαθεί γι' αυτόν. Χρόνια και χρόνια σάπιζε στο στρώμα και τώρα... Τώρα μπροστά του ο μεγάλος ο Γιατρός κι ο κόσμος είναι τόσος, που δεν μπορεί να πάει πλάι Του να γιατρευτεί!

 Τότε μια σκέψη τούς περνάει απ' το μυαλό: αν είναι δυνατό, αφού απ' την πόρτα δεν μπορούν να μπούνε, να μπούνε απ' τη σκεπή! Και στη στιγμή περνούν απ' το γειτονικό σπιτάκι που είχε δώμα (=ταράτσα), βγάζουν τα κεραμίδια και κατεβάζουν με σκοινιά στα πόδια του Χριστού τον παραλυτικό. Εμπόδια; Ναι, μα η επιμονή, η πίστη κι η φιλία να φανεί, να βραβευτεί· αυτό ήθελε ο Κύριος. Γιατί μπορούσε κι από μακριά τον παραλυτικό να τον γιατρέψει.

Και να, στα πόδια Του ο άρρωστος, που αγωνιούσε μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του. Καμάρωσε την πίστη και των πέντε ο Χριστός.

 – Παιδί μου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου, οι οποίες είναι και οι αιτίες της σωματικής σου παραλυσίας, λέει στον άρρωστο.

Ήταν όμως μερικοί από τους γραμματείς που κάθονταν εκεί και συλλογίζονταν μέσα τους:

   –  Γιατί ο άνθρωπος αυτός μιλάει έτσι και ξεστομίζει βλασφημίες; Ποιος άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός; 

Αμέσως, όμως, ο Ιησούς αντιλήφθηκε τι σκέφτονται μέσα τους και τούς είπε:

   –  Γιατί δέχεστε τέτοιους λογισμούς στις καρδιές σας; Τι είναι ευκολότερο; να πω στον παράλυτο «Είναι συγχωρεμένες οι αμαρτίες σου» ή να του πω «Σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα»; Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο.

Και για να δείξει πως μόνο Αυτός μπορεί να συγχωρεί τις αμαρτίες μας, λέει στον παραλυτικό:

 – Σήκω και πάρε στον ώμο το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου.

 Κι εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και βγήκε απ' το σπίτι εκείνο μπροστά σε όλους. Κι έτσι τον είδαν όλοι με τα μάτια τους και γέμισαν με έκπληξη. και δόξασαν τον Θεό λέγοντας ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν είδαμε κάτι τέτοιο, ένας παράλυτος με μια προσταγή να σηκώνεται αμέσως υγιής και να περπατά!

(Μαρκ. 2, 1-12)